Project Description
Scholengemeenschap Codenz: ‘Zo is iemand gewoon’
Codenz staat voor negen protestants-christelijke basisscholen in Dronten en Zeewolde. Bij elkaar tellen de scholen bijna 2000 leerlingen. Maar elk kind wordt er gezien zoals het is: een uniek schepsel. Dat geldt ook voor de mensen uit het Doelgroepregister die er werken.
Trots
Marianne Witteveen is HRM-adviseur bij de Stichting. Al voordat de Banenafspraak kracht van wet kreeg, was zij van harte bereid om iets te doen rond de inzet van mensen met een arbeidsbeperking. Daarbij hielp ook dat een van de scholen al jaren iemand in dienst had die als conciërge en manusje van alles werkt en daarin zo leuk is gegroeid, dat óók de schoolleiding glimt van trots. Codenz trok als een van de eerste onderwijsorganisaties bij UWV aan de bel. Op meerdere scholen werd een inclusieve arbeidsmarktanalyse gedaan. Daar kwamen prachtige mogelijkheden uit, in de zin van plekjes in de organisatie voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt.
Webmaster
Voeg bij het goede voorbeeld in eigen huis de groeiende werkdruk in het basisonderwijs en de cirkel is rond. Want aan een eenmaal ingewerkte kracht kun je heel veel overlaten: koffieschenken, kopiëren, de keuken schoonhouden en in hun geval zelfs de functie van webmaster.
Zulke parels wil iedereen wel en die werden ook gevonden. Al zijn er ook ervaringen met het tegendeel omdat verwachtingen niet uitkwamen en nieuwe medewerkers tot de ontdekking kwamen dat ze toch echt ’s morgens vroeg hun bed uit moesten. Intussen heeft Codenz op negen van de tien locaties iemand met een afstand tot de arbeidsmarkt (zij het niet allemaal vanuit de Banenafspraak, red.) aan het werk. Ze zijn helemaal opgenomen in de teams van medewerkers.
Salarisstrookje
Een van de mooiste reacties vond Marianne de vraag van een kandidate of ze, áls zij bij Codenz in dienst kwam, ook een salarisstrookje kreeg. De ultieme bevestiging dat ze zelf haar geld verdient en erbij hoort. Net als de conciërge die tot in de winkels in zijn dorp ‘Hé, meester!’ nageroepen krijgt.
Een heel leerzame ervaring is dat kinderen mensen helemaal niet oordelen, anders dan volwassenen. Zo is iemand gewoon. Marianne: ‘Kinderen gaan daar veel flexibeler mee om dan volwassenen. Bovendien wordt hier al passend onderwijs gegeven. Kinderen zien al andersdenkende en zich anders gedragende kinderen. Dit zijn dan volwassenen die zich net even anders gedragen.’
Draagvlak
Het verwerven van draagvlak in het team was nauwelijks een issue. Voor de school spreekt vanzelf dat je maatschappelijke betrokkenheid toont. Voeg daarbij het enthousiasme van de schooldirecteur en de HR-manager (‘Zo’n medewerker gunnen we jullie allemaal’) en het gaat ‘gewoon… geweldig’. En lukt het even niet, dan is het een groot voordeel dat leerkrachten beroepsmatig gewend zijn om mensen te coachen.
Gewone mensenwereld
Voor wie daaraan zou twijfelen: er wordt over het algemeen echt minder werkdruk ervaren, ook al verloopt de weg daarnaartoe per nieuwe medewerker verschillend. ’t Is net als de gewone mensenwereld: de ene heeft veel bevestiging nodig en aansturing, de ander vindt het lastig om werk te zien en weer een ander gaat heel gemakkelijk zijn eigen gang.
De scholenorganisatie wil wel helder zijn op dit vlak. Marianne: ‘Het moet niet alleen zorg en werk opleveren, want dan zijn we verkeerd bezig. Dan zorgen we niet goed voor ons zittende personeel.’ Daarom ook hebben kandidaten een proefplaatsing. Vanuit haar netwerken weet Marianne dat er collega-organisaties zijn die liever een boete riskeren dan geld aan de corebusiness onderwijs te onttrekken. ‘Ik ben niet enthousiast’, is een ander ‘argument’ van mensen die leidinggeven.
Opdracht voltooid
Op dit moment hoeft Codenz nog maar één plek in te vullen en de opdracht, of laten we het quotum noemen, is vervuld. Maar belangrijker nog, vindt Marianne: ‘Het doet iets met je team. Ook voor wat we maatschappelijke vorming noemen. En ook voor de kinderen. Iedereen ziet dat er van alles mogelijk is, zelfs al zijn we niet allemaal hbo-geschoold.’
Als we haar het laatste woord gunnen gaat dat niet over haar eigen school of regio, maar naar Den Haag. Marianne: ‘Wij zijn natuurlijk heel blij met onze salarisverhogingen en eenmalige uitkering in het onderwijs. Onze bijzondere krachten krijgen deze ook, maar kunnen die één op één doorgeven aan het UWV. Dat is natuurlijk heel erg sneu. Door je vangnetnetregeling moet je gelijk inleveren wat je krijgt. Ik snap het allemaal wel, maar ze zouden in Den Haag wel mogen organiseren dat er juist voor deze mensen iets aan waardering wordt gedaan.’
De moeite waard, zoiets.
tekst: Klaas Salverda