De tijden zijn onzeker. De coronacrisis is allesomvattend: het bedreigt de zekerheid en gezondheid van alle mensen, de werkgelegenheid en de wereldeconomie. Maar toch is het ook nu niet de vraag of we door moeten gaan met inclusie en de Banenafspraak.

Het leek allemaal zo goed te gaan. De economische groei ging door, de werkloosheid daalde maar door (met steeds meer kansen voor groepen met een achterstand dus), de beurzen stegen en we wisten nu al dat de teller van de banenafspraak na vijf jaar op zo’n 62.000 zou gaan staan.

Er was dus geen vuiltje aan de lucht. Sinds september bemoeien wij ons op verzoek van de ministeries van SZW, OCW en BZK ook met de 25.000 banen die de brede overheidssector als opdracht heeft. Onze oriëntatiefase was eigenlijk nog maar net voorbij. We hebben met velen gesprekken gevoerd en veel hoopgevende zaken gezien: gemotiveerde projectleiders, sectoren die het fantastisch doen en nieuw elan door de werkagenda’s die ingediend zijn.

Maar nu …
De ondernemers hebben wel even wat anders aan hun hoofd. Dit ondanks het enorme steunpakket van de overheid wordt het vechten om het hoofd boven water te houden. We zullen moeten zien te voorkomen dat er geen massaontslagen vallen.
En praktisch… fysieke ontmoetingen zijn tijdelijk onwaarschijnlijk. Zelfs afgesproken wervings- en selectiegesprekken gaan mogelijk niet door (gelukkig zie je her en der wel digitale alternatieven gebruikt worden voor dit doel).

Bij de overheidssectoren is wellicht de angst om kopje onder te gaan niet aan de orde, maar zijn er uiteraard ook allerlei andere acute zaken die nu prioriteit hebben.

Alle begrip hiervoor.

En toch. Inclusie is geen opdracht. Je doet het niet omdat het moet, maar omdat je organisatie er beter van wordt. Inclusie voegt toe ,dat is na vijf jaar wel bewezen. Gemiddeld is de motivatie van de groep medewerkers met een arbeidsbeperking uitermate hoog. De positieve neveneffecten zijn ongelooflijk vaak gemeld. Denk aan het lagere ziekteverzuim, de gestegen stemming en de verhoogde productiviteit op de afdelingen waar men inclusief werkt. U hoeft mij niet op mijn woord te geloven, een en ander is bijvoorbeeld vastgesteld in het onderzoek “Getting to Equal” van het internationale adviesbureau Accenture.

Laten we wel wezen, ook deze crisis gaat (ooit) weer voorbij. Het is niet goed om alles ‘on hold’ te zetten. Denk ook aan de vorige crisis. Ook toen kwamen we uit een periode van zeer lage werkloosheid. Het was lastig goed personeel te vinden – net als nu. Wat gebeurde er? Bedrijven hielden hun mensen veel langer vast dan verwacht werd. Niet zo gek als je bedenkt hoeveel moeite ze hadden gedaan om mensen te krijgen en een goed team te maken.

En wat mij betreft geldt dat nu ook bij de Banenafspraak. Er is veel moeite voor gedaan, de overheid komt nu op gang. We zijn nu in het stadium dat we het “moeten” verlaten en doorkrijgen dat je organisatie er beter van wordt en dat de toegevoegde waarde gebleken is.

Ik begrijp dus dat er wellicht enige vertraging op de lijn gaat zitten, al is het alleen al door de praktische problemen. Maar of we door moeten gaan is echt niet de vraag. Inclusie is de toekomst, iedereen moet mee kunnen doen. Dat levert een enorme meerwaarde op, juist ook voor overheidsorganisaties!

Aart van der Gaag, een leven lang werkzaam (publiek en privaat) op de arbeidsmarkt. Boegbeeld VNO/MKB/LTO, inzet 100.000 arbeidsbeperkten, inspirator overheid voor de 25.000 banen.